Ha!art nr 47 - Postdyscyplinarny magazyn o nowej kulturze

W czterdziestym siódmym numerze „Ha!artu” odkrywamy demoscenę – wymagające wielkich umiejętności programistycznych tworzenie prezentacji multimedialnych, kwitnące w złotej erze Amigi, Spectrum i Atari, będące zarazem beztroską i bezpretensjonalną gałęzią współczesnej sztuki.

…w czasach, kiedy szczytem wyrafinowania wydawał się Tetris, byli to światotwórcy, zmuszeni obmyślić od początku zasady działania przedstawionych na ekranie kształtów, nieraz ich fizykę, gotowi perfekcyjnie zgrać stronę wizualną z muzyczną (w dobie głośniczków ledwo produkujących kilka dźwięków naraz), chętni wreszcie spotkać się i poddać swoje produkcje ostrej krytyce w egalitarnej społeczności. I, uważając się za zręcznych rzemieślników, chyba niespecjalnie zauważali, że tworzą sztukę. Nie potrzebowali szkolnych zachęt ani państwowych akcji „wszyscy uczą się programować”, żeby zarywać noce i wkładać całą młodzieńczą energię w wyciśnięcie z maszyny 110% możliwości, w obmyślanie nowego efektu, nowego sposobu skrócenia programu o kilka bajtów. Jeśli chcecie zrozumieć, co znaczy być hakerem, po prostu obejrzyjcie kilka dem. I kilka filmów z demoparties. […]

Zachęcam do przeczytania dogłębnej historii tych wojowników klawiatury, przygotowanej przez Piotra Czerskiego, do zapoznania się z wywiadami, z uwagami Anny Nacher o działaniach dawnych scenowców w realu i z analizą relacji demo–glitch (Sebastian Rerak). A wreszcie z zachwytami nad Amigą (Bartek Dramczyk) i Spectrum (Yerzmyey). Wielu osobom zakręci się w oku łezka, wiele odkryje nową stronę sztuki elektronicznej, a może parę ściągnie ze strychu zakurzony komputer i w wolnych chwilach – których coraz mniej, ale to nie może przeszkadzać – spróbuje programować. I to byłby chyba nasz największy sukces.

(z artykułu wstępnego)