Nienawiść do demokracji - Jacques Rancière

Nienawiść do demokracji Jacquesa Rancière’a to bezlitosna krytyka zachodnich elit politycznych, ekonomicznych i intelektualnych. Autor dowodzi, że są one największym zagrożeniem dla demokracji na początku XXI stulecia. Politycy i władcy opinii publicznej w Europie i Stanach Zjednoczonych chętnie promują demokrację w Iraku, Iranie czy Afganistanie, stają się jednak jej wrogami u siebie. Narzekania na „przypadkowe społeczeństwo”, które wciąż wysuwa „nieodpowiedzialne roszczenia” i „głosuje wbrew własnym, dobrze pojętym interesom” płyną z samych szczytów władzy w krajach Zachodu. Pogardzie dla ludu na euroatlantyckich salonach towarzyszą coraz śmielsze próby ograniczenia jego suwerenności. Obserwujemy wzrost potęgi ośrodków władzy ekonomicznej oraz transformację państwa, które wyzbywa się funkcji socjalnych, a w ich miejsce rozwija aparaty represji. Polityka zmienia się w zarządzanie, wybory w telewizyjne show, bezwolna ludność zastępuje aktywny politycznie lud, a prawa człowieka to usprawiedliwienie interwencji zbrojnych, zwanych humanitarnymi. Współczesne demokracje przekształciły się w państwa prawa oligarchicznego. Nadzieję na odrodzenie prawdziwej demokracji Ranciere widzi w walkach pracowników i młodzieży przeciw neoliberalnym „reformom”, w imigrantach domagających się równych praw, w rozmaitych mniejszościach walczących z dyskryminacją. Demokracja jest wszędzie tam, gdzie lud przeciwstawia się odpolitycznieniu i logice nieograniczonej akumulacji kapitału.

Jacques Rancière (ur. 1940), filozof francuski, profesor uniwersytetu Paris VIII (Saint-Denis). Współpracownik i krytyk Louisa Althussera. Współautor pierwszej wersji Lire le Capital (1965), książki która zrewolucjonizowała współczesną myśl marksistowską. Zasłynął jako badacz kultury proletariackiej, błyskotliwy krytyk zachodnich elit intelektualnych i filozof polityki. Spośród jego książek w Polsce dotychczas ukazały się Estetyka jako polityka (2007) i Dzielenie postrzegalnego (2007).