Ku urbanologii - Stanisław Lose

Urbanologia to w miarę zwarta teoria życia człowieka w przestrzeni zurbanizowanej; prezentuje uwarunkowania człowieka w społeczności i w jej terytorium. Jest próbą wyłuskania z różnych teorii, z różnych dziedzin badawczych pewnych faktów, zdarzeń i sytuacji które autorowi wydają się być istotne a ich scalenie możliwe i owocne. To scalenie pozwala wyciągnąć nowe wnioski i dostrzec możliwości ale i ograniczenia w rozwoju urbanizacji.
We wszystkich od tysiącleci kształtowanych siedliskach ludzkich, mimo odmiennych wektorów rozwojowych człowiek zachowuje się podobnie. Poszukuje tego samego. Mimo różnic religijnych, kulturowych, historycznych, rasowych, klimatycznych poszukuje bezpieczeństwa dla siebie i swoich bliskich.

Urbanizacja a więc zagregowanie społeczne w terytorium, organizacja pracy i integracji oraz adaptacja zajmowanego terytorium to podstawowe instrumenty na tej drodze. Czy człowiek rozwijał się wewnętrznie na swej urbanizacyjnej drodze? Jakie są warunki a jakie ograniczenia rozwoju człowieka zurbanizowanego… urbanicznego?
Jako zjawisko urbaniczne nazwiemy miasto wraz z jego dynamiczną strukturą mieszkańców, ich strukturą organizacyjną i podziałem pracy, aktywnością urbanotwórczą (a więc urbaniczną), skojarzoną z adekwatnymi przestrzeniami. Pełny potencjał urbaniczny reprezentuje taka struktura urbanistyczna, która pozwala realizować „tu i teraz” skutecznie optymalny program życia społecznego i zdolna jest do pokonywania przeszkód nietrywialnych. Urbanistyka to tylko zagospodarowanie przestrzenne terytorium, bez uwzględnienia walorów tego, który jest jej i jego podmiotem.

STANISŁAW LOSE- urodził się w 1946 r. w Bielszowicach, dzisiejszej Rudzie Śląskiej. Od dzieciństwa doświadczał dzieł Tadeusza Michejdy, wybitnego śląskiego architekta. W drugiej połowie lat 60-tych, w trakcie studiów na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej, zainteresowany rolą światła w przestrzeni i ich oddziaływaniem na człowieka rozpoczął eksperymenty estradowo-sceniczne, które stały się oryginalną bazą polskiego nurtu nazwanego później psychedelic. Swe eksperymenty prowadził na estradach rockowych i jazzowych oraz scenach teatralnych. Te doświadczenia doprowadziły go do teatru a w nim do badań nad przestrzenia teatralną. Zaproszony przez Jerzego Grotowskiego kilka lat był współpracownikiem Instytutu Aktora Teatru Laboratorium. W 1979 obronił pracę doktorską Elementy przestrzeni teatralnej, której druk przez Ossolineum został wstrzymany w ramach redukcji wprowadzonych przez komisarza wojskowego stanu wojennego. W tym samym roku rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną na macierzystej Uczelni, która w zakresie nauki projektowania i dyplomowania trwa do dzisiaj. Do czasu przejścia na emeryturę prowadził także fakultatywne wykłady urbanologii. Wiele lat prowadził wykłady filozofii projektowania na wrocławskiej ASP. Równolegle, by doświadczać istoty swego zawodu prowadził niewielką pracownię projektową .