Końcówki Henryk Bereza mówi - Adam Wiedemann, Piotr Czerniawski

Moim zdaniem literatura nie ma być usługowa wobec ideologii, wobec jakiejkolwiek nauki, wobec jakiejkolwiek filozofii. Literatura ta, która ma znaczenie, jest poznaniem artystycznym, poznaniem autonomicznym i wobec tego kwestie oceny artyzmu literackiego są szalenie skomplikowane. Bo ja muszę w zgodzie z sobą, z moimi przekonaniami filozoficznymi, z całym moim doświadczeniem literackim, ja muszę po prostu każdorazowo, indywidualnie rozstrzygać, czy to poznanie przez artyzm jest wartościowe, czy niewartościowe, czy ono coś obiecuje, czy niczego nie obiecuje, to jest sprawa trudna, ja tutaj nie mam żadnych innych narzędzi i nie mogę mieć przy mojej filozofii literatury niczego poza moim doświadczeniem.
Henryk Bereza


Henryk Bereza (1926) – krytyk literacki, eseista, redaktor. Absolwent polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim (1952). W czasie wojny był żołnierzem Armii Krajowej. W 1951 roku został redaktorem miesięcznika „Twórczość”. W latach 1966–1978 kierował w nim działem krytyki; 1978–1988 – działem prozy; a w okresie od 1980 do 2004 był zastępcą redaktora naczelnego. Od 1977 prowadził autorską rubrykę Czytane w maszynopisie. W latach 2005–2007 członek jury Nagrody Nike. Opublikował między innymi tomy: Sztuka czytania (1966), Związki naturalne” (1971), Proza z importu. Szkice literackie (1979), Pryncypia. O łasce literatury (1993), Obroty (1996), Oniriadę (1997), Epistoły (1998), Miary. 99 trójwierszy (2003); …wypiski… (2006). W roku 1989 ukazał się pierwszy tom jego dzieł krytycznych Sposób myślenia. O prozie polskiej. W bieżącym roku ukaże się kolejny tom wierszy Względy. Mieszka w Warszawie.