Kieszonkowy atlas kobiet - Sylwia Chutnik

Życie w kamienicy przy ulicy Opaczewskiej w Warszawie zdaje się płynąć powolnym rytmem. Nic nie zwiastuje katastrofy. Bohaterki książki: Czarna Mańka, pani Maria, Marysia i paniopan Marian, uwikłane w swoje życiowe role matek gastronomicznych, rodziców ubraniowych, córek różowych, cukierników i handlarek bazarowych, otwierają nam drzwi swoich mieszkań. "Kieszonkowy atlas kobiet" to współczesna legenda miejska z wątkiem kryminalnym.

Wybrane opinie mediów:

Kieszonkowy atlas kobiet" bawi się naszymi schematami myślenia o ludziach. Uczy współczucia, podważa pojęcie normy, mówi o tresowaniu do roli. Ale przede wszystkim opowiada - zupełnie sprawnie, wzruszająco, ciekawie - współczesne wielkomiejskie legendy, romantyczne baśnie na opak, w których czuć ducha piosenek Maleńczuka i zapach zapyziałych podwórek. Chutnik jest doskonałą obserwatorką, ma poczucie humoru i słuch językowy - dzięki czemu debiut udał się jej znakomicie.

Agnieszka Wolny-Hamkało, Polityka

Wyjątkowo udany debiut. (..) Sylwia Chutnik ma świetny słuch, zmysł groteski i poczucie humoru. Dostrzega drobne detale.

Kazimiera Szczuka, Wysokie Obcasy

Kieszonkowy atlas kobiet" Sylwii Chutnik w zaskakujący sposób łączy motywy żydowskie z polskimi, przekracza wszelkie podziały, odzyskuje opisywane miasto w geście feministycznej rewolty. Jej świat to nie tylko dzisiejsza kamienica na Opaczewskiej, podobnie omszała i zapluta jak ta u Masłowskiej, bazarówy spod Hali Banacha, ludność zajęta warzywami i szmatami. To również drobiazgowo przez nią zrekonstruowane miejsca zbiorowych gwałtów wojennych, kanały - i te, którymi wychodzili z getta, i te z powstania warszawskiego. Młoda autorka z niesłychaną zdolnością budowania symbolu powołuje do życia warszawską Boginię.

Kazimiera Szczuka, Polityka

Pełna pasji powieść przekonująca, że lewicowo-feministyczna literatura tendencyjna może być czymś więcej niż doraźną publicystyką, zaś Muzeum Powstania Warszawskiego i jego polityczne zaplecze wcale nie mają na pamięć o powstaniu monopolu.

Paweł Dunin-Wąsowicz, Lampa

Gęsty język, bogactwo narracji, wyobraźnia i odwaga - oto cechy opowieści Sylwii Chutnik. Nie zdziwię się, jeśli okaże się, że w nadchodzącym roku spadnie na nią deszcz nagród i wyróżnień.

Marcin Wilk, Dziennik Polski

Chutnik tworzy cztery dowcipne, niezwykle sprawne językowo portrety. Pod gorzką ironią i humorem skrywa się tutaj smutek, zwłaszcza, że autorka nie tylko skupia się na jednostkowych historiach czterech kobiet, ale pokazuje, że takich, jak one w tym kraju są tysiące. (?) Chutnik, mimo skupienia się na temacie kobiecego wykluczenia, nie pisze jednak pseudofeministycznego, gniewnego manifestu. Tworzy za to barwne, zabawne historie, który szybko i gładko się czyta, ale po lekturze pozostaje pewien niepokój. Że te wszystkie Mańki, Marie, Mariany i Marysie to Polska właśnie.

Grzegorz Sępniak, independent.pl